บทความนี้ขอฝากไปถึงคนที่อย ากมีเ งิ นเก็บ อย ากมีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง ที่ตัวเองยังทำงานอยู่ในตอนนี้ ทำงาน มามาหล า ยปี แต่ก็ยังไม่มีอะไรกับเขาเลย และวันนี้ เราจะพามาดูวิ ธีการเก็บเ งิ นของชาวพม่ าคนหนึ่ง ที่เขาสามารถเก็บเ งิ น จนนำไปซื้ อบ้าน ซื้ อรถได้ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่ปี ลองมาดูกันว่าเขาทำอย่ างไร
เขามีแนวคิดแบบไหนเกี่ยวกับการเ งิ น แล้วเราจะสามารถนำมัน มาปรับใช้ได้ยังไงบ้าง นิสัยของคนพม่ า ก็คือ พวกเขาจะ อ ดทนเพื่อความฝันเป็นอย่ างมาก มีชาวพม่ าคนนึง เธอมีชื่อว่า เปีย เปียง โซ เธอทำงานเป็นคนงานก่อสร้าง เธอได้เล่าว่า เขามาทำงานก็เพื่อที่จำนำเ งิ นไปใช้หนี้ให้พ่อ กับแม่ของเขา
เ พ ร า ะที่บ้านเป็นหนี้เยอะมาก อยู่ที่บ้านเกิดเขาหาเ งิ นได้น้อย ในบางวันก็ไม่มีงานให้ทำ โส่ย ลูกจ้างร้านเช่าแผ่นซีดีเธอได้เล่าว่า เขาก็มาทำงานที่นี่เนื่องจากร า ยได้ดีกว่า เขาทำงานหาเ งิ นส่งลูกเรียน มหาวิทย า ลัย ลูกของเขากำลังเรียนอยู่คณะเภสัชกร
นิยิม่วน แม่บ้านชาวพม่ าเล่าว่า เธออย ากเก็บเ งิ นให้ได้ก้อนหนึ่ง เพื่อนำเ งิ นนั้นไป ซื้ อที่ดิน เพื่อเปิดเป็นร้าน มินิมาร์ทเล็กๆ เ พ ร า ะเห็นเซเว่นในบ้านเรากำลังไปได้ดี เขาเลยอย ากทำแบบนี้ที่บ้านเกิดของเขาบ้าง เธอบอ กว่าในอนาคตเมื่อทุกประเทศ เชื่อมต่อถึงกัน มากขึ้น บ้านเกิดของเธอก็จะเจริญขึ้นต ามไปด้วย และการมีกิจการ
เป็นของตัวเองนั้น ก็คือความฝันของเธอเลย เย เมียว ซอ คนงานก่อสร้างเธอเล่าว่า เธออย ากหาเ งิ นให้ได้มากขึ้น เพื่อที่จะ นำเ งิ นนั้นไปลงทุนทำธุรกิจ เนื่องจากตอนนี้ที่บ้านเกิด ธุรกิจกำลังขย า ยและเติบโตขึ้น หากใครมีทุนเยอะกว่า ก็มีโอกาสมากกว่าคนอื่น
เห็นได้อย่ างชัดเจนเลยว่า พวกเขาต่างก็อย ากมีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าเดิม และสิ่งสำคัญก้คือ เป้าหมายและความฝันที่ชัดเจนของพวกเขา อันเป็นพลังที่แ รงกล้ า ที่คอยผลั กดั นให้พวกเขาต้องยอมข้ามน้ำ ข้ามทะเลมาเพื่อทำงานในต่างแดน ทั้งๆที่
ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องได้เจอ กับอะไรบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาเชื่อก็คือ พวกเขาจะต้อง มีชีวิตที่ดีขึ้นอย่ างแน่นอน พวกเขาจึงเริ่มต้นออ กเดินทาง ห่างจากบ้านเกิดเมืองนอน เพื่อมาต ามหาหนทางที่จะทำให้ความฝันนั้นเป็นจริงและสำเร็จได้ ด้วยการมาหางาน
ทำที่เมืองไทย ถึงแม้ต้องอ ดทน เหนื่อยย ากลำบาก ทำงานหนักแค่ไหนพวกเขาก็ยอม เ พ ร า ะถ้าอยู่ที่บ้านเกิดเขาลำบากกว่าอยู่เมืองไทย เขาบอ กว่าที่ไทยหาเ งิ นได้ง่ายกว่า ที่พม่ า ขอให้คนไทยอย่ าเพิ่งมองว่า พวกเขาจะมาแย่งงานเรา แต่ให้มองว่ ถ้าไม่มีพวกเขา
เราจะลำบากขึ้น ตัวอย่ างก็มีให้เห็นโดยทั่วไปมากมาย เช่น ในตอนที่แรงงานเพื่อนบ้าน กลับประเทศกันหมด ทำให้เจ้าของสวนผลไม้ต้องเดื อ ด ร้ อนเป็นอย่ างมาก เนื่องจากว่า ไม่มีคนงานคอยเก็บผลไม้ หรือแม้แต่เจ้าของเรือประมงเอง ก็ข าดแคลนคนงานเช่นเดียวกัน
เ พ ร า ะคนไทย ชอบมองว่างานพวกนี้ว่างาน มันหนัก แถมมันได้ค่าจ้างที่ไม่คุ้มค่าเหนื่ อยด้วย เลยไม่ค่อยนิยมทำกันสักเท่าไร แนวคิดการเก็บเ งิ นของชาวพม่ า พวกเขาชอบเก็บเ งิ นในรูปแบบที่เป็นสิ่งของ เ พ ร า ะว่าเ งิ นไม่ห า ย แถมเป้าหมายก็อยู่ครบด้วย
การมีเ งิ นเก็บมาก บางครั้งก็ทำให้จิตใจลดเลี้ยว สุรุ่ ยสุ ร่ าย สู้การเก็บเ งิ นเป็นของใช้ยังดีซะกว่า แต่จะดีที่สุด ถ้าทยอยซื้ อในเวลาที่เหมาะสม ของบางชิ้นจึงซื้ อเก็บไว้สองปี กว่าจะได้หอบหิ้วกลับบ้านเกิด แนวคิดนี้เราสามารถนำมาปรับใช้ได้ ก็คือ เราไม่ควรพกเ งิ นสดในมือมากเกินไป ควรเก็บเ งิ นสดไว้บางส่วน
แล้วที่เหลือก็เก็บในรูปแบบอื่น ที่มีสภาพใกล้เคียงเ งิ นสด และความเสี่ ย งต่ำ อย่ างเช่น ฝากออมท รั พ ย์ ด อ กเ บี้ ยสูง กองทุนรวม หรือ ทอง เป็นต้น เมื่อเ งิ นสดในมือของเราน้อยลง เราก็จะใช้จ่ายน้อยลงต ามไปด้วยเช่นกัน คนพม่ าไม่ค่อยใช้เ งิ นซื้ อความสุข
สำหรับชาวพม่ าแล้ว วิ ธีการอวดร ว ยของพวกเขา อาจไม่ใช่การเที่ยวหรู เที่ยวบ่อย กินของแพงๆ ใช้ของแบรนด์เนมดีๆ แต่การอวดร ว ยของพวกเขาคือ การมีธุรกิจเล็ก หรือใหญ่เป็นของตนเอง สิ่งเหล่านี้ต่างหากคือ การอวดร ว ยของพวกเขา ฉะนั้น เราจะสังเกตเห็นว่า คนพม่ าไม่ซื้ อของฟุ่มเฟือยเท่าไหร่ ไม่เที่ยวเท่าไหร่
เน้นหาเ งิ น อ ดทนทำงานหนัก เพื่อซื้ อแต่ของที่มีมูลค่า วิ ธีส่งเ งิ นจากไท ย กลับไปประเท ศตัวเอง พวกเขาจะใช้การส่งเ งิ นผ่านนายหน้า วิ ธีนี้เป็นวิ ธีที่ได้รับความนิยมในหมู่เขา เนื่องจากสามารถส่งเ งิ นถึงมือพ่อแม่ หรือญาติพี่น้องที่บ้านได้ โดยไม่ต้องเดินทาง
ไปธนาคารเอง และในยุคปัจจุบัน เทคโนโลยีโมบายแบงก์กิ้ง ก็มีประสิทธิภาพมาก ในการส่งเ งิ นกลับไปยังบ้านเกิด ซึ่งเป็นอีกช่องทางหนุ่งที่ได้รับความนิยมเป็นอย่ างมาก อีกเรื่องที่น่าสนใจ ก็คือ พวกเขามีความกตัญญู และมีความรับผิ ดชอบเป็นอย่ างมาก เ พ ร า ะส่งเ งิ นกลับไปให้คนในครอบครัวที่อาศัยอยู่ในพม่ า เพื่อให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
ที่มา the-wayoflife
