บุญคุณพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่ ตอบแทนแค่ไหนก็ไม่มีวันหมด ท่านเลี้ยงดูเรามามอบความรักความใส่ใจ มอบทั้งดวงใจของท่านให้เรา ดูแลจนเติบใหญ่ พ่อแม่นั้นขอเพียงเราสุขสบายและแข็งแ ร ง พวกท่านก็มีความสุขมากแล้ว เมื่อเราโตขึ้นพวกท่านก้แก่ตัวลงต ามกาลเวลา เป็นเวลาที่เราต้องดูแลท่านและคอยอยู่เคียงข้างท่าน
บางคนอาจจะมองว่ามันเป็นหน้าที่ที่ต้องตอบแทน ที่จะต้องดูแลพวกท่านเมื่อเราโตขึ้น แต่หากเรามัวมองว่าเป็นหน้าที่บางครั้งอาจจะทำให้เหนื่อย เราท้อแต่ถ้าเราเปลี่ยนวิ ธีคิดสักเล็กน้อย ให้มองว่ามันเป็นบุญมันคือ การทำความดี โดยที่ไม่มคำว่าหน้าที่มาบังคับให้ทำ ทำเพราะเราอย ากสร้างบุญอย ากทำความดี ชีวิตเราก็จะดีขึ้นเพราะการทำความดีต่อบุพการี จะทำให้ตัวเรานั้น มีชีวิตที่ดีขึ้นและเป็นตัวอ ย่ างที่ดีให้กับคนรอบตัว
ลูกๆ ที่คอยดูแลพ่อแม่ ไม่ต้องคิดว่าคือภาระ ลูกที่กตัญญูรู้จักทดแทนบุญคุณ พ่อแม่จะทำให้เจริญ ดังเรื่องเล่านี้ เมื่อเลิกเรียน ผมเห็นอาจารย์ท่านหนึ่ง กำลังนั่งจดอะไรสักอ ย่ างอยู่บนโต๊ะ หน้าต าเครียด ๆ เนื่องจากที่ผมสนิทสน มกับอาจารย์ชอบช่วยงานท่านอยู่เสมอ ๆ จึงได้ท่านไปว่า อาจารย์ทำอะไรหรอครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ
ท่านตอบว่า กำลังตั ดรายจ่าย ที่ผมต้องจ่ายค่าแม่ครัว คนสวน คนขับรถและ พวกค่าใช้จ่ายในบ้าน ให้แม่เดือนละ 1,000 ด้วย ต้องลดรายจ่าย บางส่วนลง เพร าะมันไม่ค่อยสัมพันธ์กัน ผมก็เลยพูดว่า เ งิ นที่ให้แม่ 1,000 เนี่ย เอาออ ก ได้นี่ครับ เหลือเยอะค่อยให้ก็ได้ เพร าะอยู่บ้านหลังเดียวกัน อาจารย์ก็รับผิ ดชอบหมด
อาจารย์ตอบกลับว่า ไม่ได้นะ 1,000 เนี่ย สำคัญ เพร าะเป็นเ งิ นหล่อเลี้ยงหัวใจแม่ เมื่อฟังแล้วผมอึ้งอยู่เ งิ นหล่อเลี้ยงหัวใจแม่ ไม่เคยได้ยินคำนี้ แล้วอาจารย์พูดต่อว่า ร่างกายต้องการอาหาร มาหล่อเลี้ยงให้อิ่ม และหัวใจ ก็เช่นกัน ต้องมีอะไรมาหล่อเลี้ยงเช่นกันนะ นึกดูสิ คนที่ไม่มีเ งิ นติ ดตัว
มันเป็นยังไง ไม่สดชื่นนะ มนุษย์เ งิ นเดือนจะรู้ช่วงปล า ยเดือนแล้วไม่มีเ งิ น มันจะรู้สึกประมาณนั้น แม่อยู่กับเราก็จริง แต่หากแม่ไม่มีเ งิ น หัวใจท่านก็เฉา เพร าะท่านก็เฝ้ารอ วันเ งิ นเดือนออ กเหมือนๆ กันกับเรานี่แหละ ได้เ งิ นเดือน มาใหม่ ๆ หน้าต าสดใส ผ่องใส มีกำลังใจ พอเ งิ นเดือนออ ก ก็เข้าไป
สวัสดีแม่ บอ กแม่ว่า วันนี้เ งิ นเดือนออ ก ผมเอาเ งิ นใส่มือแม่ 1,000 บ า ทนะ แม่ก็ให้พรผม จากนั้นก็เก็บเ งิ นไว้ใต้หมอนไว้ อ ย่ างมีความสุข มีอยู่วันนึงน้องของอาจารย์ พาภรรย าไปคลอ ดลูก คุณแม่ก็ซื้อทองให้หลาน จากเ งิ นที่เก็บสะสมไว้นี่แหละ ท่านสวมสร้อยให้หลาน กอ ดหลาน และให้พร
เมื่อหลานโตขึ้นพอรู้เรื่องก็ถามว่า สร้อยนี้ใครล่ะ ซื้อให้ก็ตอบหลานได้ด้วย ความภาคภูมิใจว่า คุณย่ าเป็นคนซื้อให้ไงเพร าะ 1,000 บ า ท ที่เก็บสะสมนี้ ทำให้ท่านดูน่าเกรงขาม หากคุณแม่ไม่มีเ งิ น จะรับขวัญหลานได้ยังไงล่ะ ใช่ไหม เพร าะเ งิ น 1,000 บ า ท ที่เราให้มันเป็นบันไดพาแม่ไปสู่ความสุขได้เช่นกัน
จากนั้น มีวันหนึ่งมีกำนัน มาอนุโมทนาบุญ ที่หมู่บ้านของอาจารย์ แม่ของอาจารย์ก็ นำเ งิ นที่ลูกให้นำมาทำบุญ เสร็จกำนันก็เดินผ่านไปบ้านถัดไป บ้านของลุงข้างบ้าน ก็กำลังเก็บผ้าอยู่ในบ้าน กำนันก็พูดกับลุงว่า ทำบุญสร้างศาลา วัดร่วมกัน มั้ยครับลุง ลุงตอบ ลุงไม่มีเ งิ นหรอ ก เดี๋ยวเผื่อลูกเขากลับมาทัน จะขอเ งิ นเขาทำบุญนะ
ลูกเขาไม่ได้ให้เ งิ นลุงไว้ ลุงเลยไม่มีเ งิ น ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งนี้ ไม่ได้มีความสำคัญ แค่กับคนเป็นแม่ที่ได้เ งิ นไว้สำหรับการหล่อเลี้ยงหัวใจ แต่ยังส่งผลถึงคนเป็นลูก อ ย่ างเราด้วย เมื่อแม่มีความสุข คนเป็นลูกก็มีความสุข แล้วมันจะทำให้บ้านเป็นบ้าน มีความอบอุ่น มีความรักให้แก่กันเสมอๆ มันส่งผลไปทั้งหมด
ที่มา meeyim create-readingth
