ข้ อคิดเ ตื อ นใจลูกๆ เวลาเราอาจกำลังนับเป็นปี แต่เวลาพ่อแม่ อาจนับเป็นวันแล้วก็ได้

พ่อแม่คือพระที่ประเสริฐที่สุดแล้วในชีวิตของคนเป็นลูก การที่ได้ตอบแทนบุญคุณถือว่าเป็นบุญที่ใหญ่ของเรา ทำให้เราประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน วันนี้เราเลยมีข้ อคิดดีๆมาเ ตื อ นสติลูกๆกันก่อนที่มันจะสายเกินไป เพร าะเราไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับเราถึงเมื่อไหร่

คุณแม่ชร าคนหนึ่ง เดินเข้าไปหา หนังสือพิมพ์ในห้อง ของลูกชายเผอิญ ลูกชายกลับบ้าน มาพอ ดี ลูกชายหัวเ สี ย มาจากการเจรจาการค้าการเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ ลูกค้าไม่ยอมสั่ง ออร์เดอร์ต ามเดิม จึงรู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อเห็นแม่กำลังควานหา อะไรบนเตียงของ เขาความหงุดหงิด

บวกกับความไม่พอใจ จึงตวาดออ กไปว่า แม่มาทำอะไรที่ห้องผม อ ย่ ายุ่งของๆ ผมนะ ผมบอ กแม่กี่ครั้งแล้ว แม่ของเขาหัน มา อธิบายแก่ลูกชายว่า แม่หาหนังสือพิมพ์ ก็เลยนั่งบนเตียงของแก แป๊บเดียวเอง ลูกชายแสดงสีหน้า ไม่พอใจเป็น อ ย่ า ง ยิ่ง ก่อนเดินออ กจากห้อง แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า อยู่บ้านก็ไม่ทำอะไร

ว่างมากหรือไง เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชร าผู้อาภัพได้สิ้ น ใ จ โดยที่ลูกชายยังไม่ทัน ได้ร่ำลาเลยสักคำ ท่านขงจื้อ กล่าวไว้ว่า การปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือ กตัญญูเหตุใด การปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เพร าะการจะทำสีหน้า ให้ปกติเป็นเรื่อง ย า ก กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะกินไปเลย ไม่ต้องรอห นูงานยุ่ง ของพวกนี้ร า ค าแพงนะ

เวลาใช้ก็ประหยัดหน่อยนะ แม่ดึกขนาดนี้จะ มานั่งรอผมทำไม ผมโตแล้วนะวันหลัง ไม่ต้องนะแม่ รู้ไปถึงไหนผมก็อายไปถึงนั่น เรางานยุ่งถึงขนาดนั่งกินข้าว กับพ่อแม่ได้ได้เลย หรือหากของที่ซื้ อมา ในร า ค าแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านาย เราจะกล้าพูดแบบนี้ไหม ความห่วงหาอาทรที่ พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจางห า ยไปจากใจ

ขอบคุณท่านเมื่อเห็นท่าน นั่งรอคุณกลับบ้าน เหมือนตอนขอบคุณเพื่อนๆ ที่นั่งรอเวลาคุณ ไปงานเลี้ยงสายคุณ ทำกับคนอื่นได้แต่กับพ่อแม่ คุณทำไม่ได้เลย หรือท่านบรมครูขงจื้อ จึงกล่าวไว้ว่า ย า ม ท่านอยู่ เลี้ยงดูด้วยความเคารพ ย า ม ปรนนิบัติ ให้ความสุขสบายย า มท่านป่ ว ย

ให้การดูแลเอาใจใส่ หากวันหนึ่งท่านจากไป ให้ความอาลัย อ ย่ า ง สุดซึ้ง ย า ม บู ช าเ ซ่ นไหว้ ให้ความสำรวมได้โปรดระลึกว่า วันหนึ่งเราทุกคนก็ต้องเเก่ เพียงแต่พ่อแม่แก่ก่อนเรา สิ่งที่เราควรมีก็คือ ความเข้าใจและปฏิบัติต่อท่าน เหมือนที่เรา อ ย า ก ได้จาก ลูกหลานในอนาคต เราจึงมีความเพียรในการดูแล ไม่ปรักปรำพร่ำบ่น ย า ม ท่านอยู่ ดูแลเอาใจใส่ท่าน เพิ่มอีกสักนิดเพร าะเวลา ของเรานับกันเป็นปี แต่เวลาของท่าน อาจนับเป็นวันแล้วก็ได้

ที่มา จาก นุสนธิ์บุคส์, aansanook  sabuyjaijung