การเรียนในแต่ละช่วงจะมีให้เลือ กว่าเราจะเลือ กเรียนทางด้านใด บางคนอย ากให้ลูกเข้ารับราชการก็เรียนครู ตำรวจ ซึ่งก็มีหล า ยคนที่เรียน แต่พอจบมาแล้วหล า ยคนไม่ได้ทำงานต ามสายที่ตัวเองเรียน มา จึงทำให้เกิดคำถามว่า
จะเรียนไปทำไม ถ้าสุดท้ายก็ได้งานที่ไม่ตรงสาย งานที่น้อยคนจะรู้จัก เ งิ นเดือนที่ไม่ได้มากมายอะไร คำถามนี้จะได้คำตอบที่ทำให้กลุ้มใจมากเลย เ พ ร า ะมันเต็มไปด้วยความคาดหวังที่คิดว่า เรามีทางเลือ กอยู่ไม่กี่อ ย่ างในชีวิต แต่ถ้าลองเปลี่ยนเป็นความคิด ฉันทำงานอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะตรงสาย หรือไม่ก็ต ามมันอาจดูเป็นประโยคของคนแพ้ ในสายต าบางคน แต่ถ้าคิดดูแล้วมันได้ความสบายใจเยอะกว่าการ ตั้งคำถามแบบแรก เ พ ร า ะความเป็นจริงของชีวิตคือ
1. สิ่งที่เรา เก่ง ไม่จำเป็นต้องออ กมาในรูปแบบวิช าชี พ เช่น หมอ วิ ศ ว ก ร พย าบ าล มันอ าจเป็นพรสวร รค์ก็ได้ เป็นความรู้อะไรก็ได้ที่เราเอาจริงกับมัน เช่น การทำอ าหาร การจัดสวน การออ กแบบ ไม่อย่ างงั้น เราคงไม่เห็นนักธุรกิจหน้าใหม่หล า ยคน ผุดขึ้นเป็นดอ กเห็ดหรอ ก
2. แม้แต่ในคนคนเดียว ยังมีความสามารถที่หลากหล า ย เช่น เป็นห ม อ แต่ก็เล่นดนตรีเก่ง ทำอ าห า รเก่ง เป็นศิลปิน แต่ก็คำนวณเก่ ง ขับรถเก่ง ในครั้งหนึ่งที่เราไม่เห็นประโย ชน์ ว่าจะใช้อะไรได้จริง พอโตขึ้นอีกหน่อย มันก็ต้องมีบ้างที่เรานึกอะไรขึ้น มา จนต้องไปหาอ่ านปัดฝุ่นตำร าอีกครั้ง ทุกความรู้ที่เราได้รับ ไม่เคยสู ญเปล่า แค่เรามองไม่เห็นค่ามันเอง ลองนึกดูให้ดีสิ
3. มันเป็นเรื่องธร รมดาที่มนุ ษย์เรา จะต้องวิ่งต ามหาสิ่งที่ ใช่ ค่อย ๆ เรียนรู้ ค่อย ๆ ปรับตัวไป สิ่งที่เรากำลังสนุกในตอนนี้ บางทีอาจจะยังไม่ใช่ที่สุด สิ่งที่เราเก่งในตอนนี้ ในวันข้างหน้ามันอาจเป็นเพียงแค่ความทรงจำ เ พ ร า ะอาจมีหล า ยปัจจัยให้คิดมากขึ้น เช่น จำเป็นต้องพับโครงการเรียนต่อเอาไว้ เ พ ร า ะเ งิ นไม่พอ จำเป็นต้องทำงานหาเ งิ นก่อน แล้วค่อยไปเรียนศิลปะที่เราชอบ เราต้องดูจังหวะของชีวิตด้วยความจำเป็นของชีวิตแต่ละช่วง
4. มนุษย์เราควรมีทางเลือ กให้กับชีวิตไว้หล า ยด้าน หรือ มีแผนสำรอง
เพื่อไม่เป็นการปิ ดกั้ นตัวเองจนเกินไป เช่น ถ้าวุฒิที่เราเรียน มามันหางานย าก จะยอมรึเปล่าที่เอาวุฒิต่ำกว่านี้หางานไปก่อน ถ้าเราไม่ได้อาชีพนี้ เรายอมได้รึเปล่าที่จะทำอาชี พอื่นไปพลางๆ ก่อน ความฝัน สิ่งที่ใช่ มันไม่ควรเป็นสิ่งที่ได้ดั่งใจในทันที
5. มนุ ษย์ทุกคน มีความสามารถในตัวเอง แต กต่าง กันไป เราไม่จำเป็นต้องเก่งเหมือนกันหมด
6. สิ่งที่เราเรียน มาเป็นสิบเป็นร้อย มันคือ การหล่ อห ล อ ม หล า ยวิชาไม่ได้สอนเราทางตรง แต่ให้เราค่อยๆ ซึมซับข้ อ ดีแต่ละอย่ างไปเอง เช่น ฝึกความอ ดทน ฝึกความประณีต ฝึกทักษะการเข้าสังคม
7. ในรั้วโรงเรียน ต่อให้เราได้เรียนกับอ าจารย์ที่เก่งแค่ไหน ขอบเขตความรู้มันก็เป็นเพียงความรู้ในรั้วเท่านั้น
โล กของวัยผู้ใหญ่ที่โตขึ้น เรายังต้องรู้เห็นอีกมาก เรียนรู้กันอีกย าว ลองผิ ดลองถูกกันอีกเยอะ ดังนั้น จะมาฟั นธงว่าเรียน มาส ายวิ ท ย์ ต้องทำงานส ายวิทย์ เรียนส ายภาษาต้องทำงานส ายภาษา มันก็ไม่ถูกเสมอไป มันเป็นเรื่องธร รมดามาก ที่ต้องแ ล กกับความเหนื่อย ความพย าย ามหล า ยเท่าตัว
จึงไม่ใช่เรื่องแปลก หากจะพบว่า หมอบางคนแต่งเพลงได้ บางคนเรียนวิชาชีพแต่มาเป็นศิลปิน บางคนเรียนไม่จบแต่ประสบความสำเร็จ ถ้ายังไม่เข้าใจในข้ อนี้ ลองย้อนกลับไปอ่ านข้ อ 6 อีกรอบขึ้นชื่อว่า ความรู้ เราได้รับมา ถึงจะไม่ได้ใช้ในทันที ก็ไม่ควรเสี ยด าย ขึ้นชื่อว่า ความฝัน ถึงจะยังไม่ใช่ในวันนี้ ใช่ว่าวันหน้าจะเป็นไปไม่ได้ มันอยู่ที่ตัวเราล้วนๆ ว่า รู้ตัวดีหรือไม่ ว่าทำอะไรอยู่ และ พร้อมจะยืดหยุ่นกับทุกสถ านการณ์ชีวิตรึเปล่า อย่ าลืมว่าโล กเรากลม และมีหล า ยมิติ ใช่ว่าจะต้องมองเพียงด้ านเดียว
ที่มา 108resources
